Herinneringen

Ze zeggen weleens dat wanneer je een bijna-dood-ervaring hebt, je hele leven aan je voorbij gaat. Dat heb ik altijd een moeilijk iets gevonden. Want: wat zie je dan? Je diploma-uitreiking, trouwdag, geboorte van de kinderen, afscheid van mijn moeder? Of: dat ik 3 was en opgesloten zat toen de wc overstroomde, dat ik zo vaak in het ziekenhuis heb gelegen en het feest van 200 jaar Wervershoof?

Alle herinneringen zijn uiteindelijk belangrijk

Iedere gebeurtenis heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Dus wat zijn dan de belangrijkste momenten uit je leven? Zijn dan de blije en gelukkige momenten waardevoller dan de verdrietige? Ik heb weleens een theorie gehoord, dat iedere herinnering ligt opgeslagen achter een “deurtje” in je hersens. Ik denk van professor Erik Scherder. Soms kun je ergens even niet opkomen: een naam bijvoorbeeld en dan ga je nadenken. Na een tijdje laat je het gaan, want je weet het echt niet, maar in je hoofd blijft die zoektocht bezig naar dat ene deurtje waarachter die naam verscholen zit. Dan kan er – op een moment dat je er niet eens meer aan dacht – ineens het deurtje worden geopend en komt die naam te voorschijn. Kun je nagaan hoeveel deuren je wel niet moet hebben, dan… 🙂 Sommigen zullen altijd gesloten blijven. En anderen zullen regelmatig van het slot moeten. Leuk idee hè?

De laatste tijd heb ik heel veel deurtjes geopend.

Sommigen waren echt al helemaal vastgeroest, maar toch wist ik het open te krijgen en de herinnering weer te beleven. Doordat ik (bijna) geen verantwoordelijkheden meer heb en ook niet anders kan dan rustig blijven zitten en ademen, heb ik heel veel tijd om na te denken. Of eigenlijk eerder: mijn gedachten de vrije loop laten gaan. Ik heb meestal geen radio aan in huis en als iedereen dan weg is, is er volledige rust. Dan kan een woord dat ik lees, een geur die ik ruik of een geluid dat ik hoor ineens een herinnering oproepen. Of ik laat een gesprek nog even door mijn gedachten gaan, wat dan soms ook weer aan iets doet denken.

Soms echt heel onzinnige dingen

Zoals de namen van de honden van tantes waar ik kwam (lekker belangrijk). Maar ook wat ik beleefde met de meiden uit de brugklas. Ik heb ze nooit meer gezien of gesproken, maar het was een hele leuke tijd. Alle namen wist ik weer. Of de “gewone dingen”, uit de tijd dat mijn kinderen klein waren,. De weekkalender waarop te zien was wanneer het een “P-dag” was (pizza, pannenkoek, patat, poffertjes) of een dag waarop we lekker gezond gingen eten. Zoals mijn jongste altijd zei: “groent”. ’s Ochtend werd de knijper op de juiste dag gezet en dan kwam de opmerking: “O, groent”. Daar kon (en kan) ik zo om lachen.

Afgelopen week kreeg ik mijn oude buurmeisje op bezoek. Daar heb ik echt een enorme speelgeschiedenis mee. Tenten bouwen, met poppen of barbies spelen, tijdschriften maken; wij hadden echt enorm veel fantasie en konden uren of dagen bij elkaar vertoeven. De hele week heb ik hier al van genoten, want ik heb weer heel veel achter de deurtjes vandaan getrokken. Zelfs de namen van haar poppen wist ik weer. Wat een heerlijke tijd en wat hebben we ook enorm veel gelachen toen!

Zomaar wat losse herinneringen

die niet mega-belangrijk waren, maar wel heel leuk om weer aan te denken. Zo heb ik dus nog heel veel meer dingen weer opnieuw beleefd. Herinneringen die ik waarschijnlijk niet langs zie komen op; het moment “dat mijn leven aan me voorbij gaat”. Maar toch kan ik het je aanraden. Pak je rust en ga weer eens terug. Er zit zoveel moois verstopt in je hoofd! x