En net zoals bij ieder ander, gaan ook mijn weken snel voorbij. Voor je het weet is het alweer weekend. En zo kwam ik er achter dat ik al een maand niets van mij heb laten horen.

Geen bericht, goed bericht,

zou je denken en gevoelsmatig is dat ook zo. Ik voel me veel beter dan vóór de beademing. Eindelijk van die misselijkheid af en meer energie. Ik heb dan ook kunnen genieten van het prachtige weer. Heerlijk een aantal keer met de boot weggeweest en weer een eerste uitje naar de bioscoop gemaakt. En gelukkig is dat het gevoel wat de boventoon voert, want lichamelijk ben ik weer behoorlijk achteruit gegaan.

Iedere dag komt er iemand van Buurtzorg

om mij te helpen met aankleden en het verzorgen van de medische handelingen rondom de sonde, beademing en airstacken. Zij houden mij goed in de gaten en ondernemen actie wanneer dat nodig mocht zijn. Daarbij zijn het stuk voor stuk hele lieve mensen die mij een goed begin van de dag bezorgen. In de avond zorgt manlief voor mij. Hij helpt bij het uitkleden, douchen en aansluiten op het beademingsapparaat. Ook bij het opstaan heb ik hulp nodig. Ik kan niet meer zelf omhoog komen uit bed. Zelfs als het hoofdeinde maximaal omhoog staat, lukt het me niet meer om mijn hoofd en bovenlijf op te richten. Ik word dus iedere dag gewekt en geholpen door degene die om 8 uur thuis is of voor mij is thuisgekomen.

Ook het lopen gaat moeilijker

Ik heb nu een rollator boven en één beneden. Daar loop ik achter wanneer ik alleen ben. Dan heb ik meer steun en val ik niet zo snel. Dat vallen wordt namelijk ook best een probleem. Wanneer ik maar even uit balans ben, val ik om. Voor mij voelt het alsof het in slow-motion gaat: onderlijf, bovenlijf, hoofd. BAM!! En daar lig ik dan weer. Niet in staat om omhoog te komen en dus compleet hulpeloos. Dat gebeurt binnen en buiten. Wanneer ik bij mijn gezin ben of alleen. En als je dan alleen bent, is het altijd erg spannend. Heb ik mijn telefoon bij me of kan ik op mijn noodknop drukken? En hoe snel wordt er gereageerd? Maar ik ben er nog, dus je begrijpt dat het telkens weer goed afloopt! 🙂

Mijn plek op de bank is ook niet meer veilig

Ik kan er niet altijd zelf meer vanaf komen en dus ga ik daar niet meer zitten als er niemand is. De ergotherapeut heeft dan ook een sta-op-stoel geadviseerd. En dat zal zeker heerlijk zijn voor mij, maar ik kan er zo tegen op zien dat er zo’n vreselijke stoel in mijn mooie kamer staat…. Maar goed, die rollators, traplift, beademingsmachine, verhoogde toilet en andere steunen en aanpassingen, zijn er toch ook al dus zal ik hier ook maar een mooi exemplaar van uitzoeken.

De ergotherapeut heeft ook een aanvraag

voor een elektrische rolstoel verstuurd. Het feit dat ik regelmatig val en mijn armen steeds slechter functioneren, deed hem besluiten om dit alvast in werking te stellen. “Maar het gaat nog wel hoor! Ik heb dat nog niet nodig…”, was mijn reactie. “Maar je hebt hem ook nog niet”, was zijn antwoord. Het duurt nog een tijdje. En dat is maar goed ook, want als ik daar wel aan toe ben, zie ik wel heel veel aanpassingen komen en ik weet nog even niet hoe ik dat in mijn leven kan passen. Bij iedere stap of achteruitgang, had ik het aanpassingsplan al klaar liggen. De dingen die nu echter aldoor besproken worden, zijn te groot en te ingewikkeld om daar alvast op in te spelen of aan te passen.

Ik geniet dus maar van mijn energie en het mooie weer (als het weer komt)

en denk maar niet aan al die moeilijke aanpassingen, vraagstukken en beslissingen. Ik ben volledig gevaccineerd dus klaar voor knuffels en gezelligheid! Daarbij hoop ik zó dat de kermis voor een groot deel door kan gaan. Het hele dorp weer zien lachen en genieten en alle jeugd weer lekker uit en nieuwe mensen en liefdes ontmoeten. Ik heb wel zin in nieuwe schoondochters en een schoonzoon 😉

Even een kleine week ertussen uit geweest. Een all inclusive verblijf in het UMC Groningen met uitzicht op de Martinitoren. Het was een last minute en ik was een tevreden gast. 🙂

Het ging niet zo goed met mij, de laatste weken.

Enorm moe, steeds maar weer misselijk en zo benauwd. Met de revalidatie arts en de huisarts werden diverse dingen geprobeerd, maar het werd niet beter. Totdat ik 10 dagen geleden een bloedgasmeting kreeg. Hierbij wordt bloed uit de slagader in de pols gehaald om zo het zuurstof- en koolzuurgehalte in het bloed te meten. Dit had ik een jaar geleden ook gehad. De uitslag nu was echter zeer verontrustend: de waardes waren dubbel zo hard gestegen en gedaald.

Er werd met spoed een afspraak gemaakt met het Centrum voor Thuisbeademing in Groningen

Hier was ik al eerder geweest en ook mijn vaccinatie liep via hen. De 2e vaccinatie kon ik zondag de 16e halen in Groningen. We zijn toen een nachtje in een hotel gebleven, want op maandag konden we meteen terecht in de poli. En daar werd pijnlijk duidelijk dat ik er slecht aan toe was. Het koolzuurgehalte was echt gevaarlijk hoog en er moest snel iets gebeuren. Ik werd boven aan de lijst gezet voor de thuisbeademing en zo kwam het dat ik de volgende dag al een oproep kreeg om de dag er na te worden opgenomen in het UMC Groningen.

Door de spierziekte is mijn ademhaling onvoldoende

Hierdoor wordt het koolzuur niet voldoende afgevoerd en blijft dus in mijn lichaam zitten. De oplossing hiervoor: beademing via een pomp. Met een kapje op mijn neus en mond en banden over mijn hoofd, wordt een slang aangesloten die hard omgevingslucht in mijn longen blaast. Met veel rust, toewijding en vertrouwen wordt je hiermee begeleid. Telkens weer even oefenen en telkens weer een beetje langer. Doordat bij mij ook de keel en tong is aangedaan, was het nog de spannende vraag of het wel zou lukken. Daar heb ik mijn manier in gevonden en zo kon ik dus steeds langer ’s nachts aan de beademing.

Zodra ik dus aan het apparaat ben aangesloten,

stijgt mijn zuurstofgehalte naar 95+% en zakt de koolzuur naar iets boven de 5. Wanneer ik niet beademd wordt, zakt de zuurstof soms naar 82% en de koolzuur naar 9,3. Het zuurstofgehalte is normaal gesproken tussen de 95 en 100% en het koolzuurgehalte zit normaal gesproken 4.3-5.7. Ik zou dan dus eigenlijk de hele dag wel aan die pomp kunnen liggen, maar voorlopig is de nacht even voldoende om de meeste koolzuur er uit te blazen. Ook tijdens de middagrust kan ik er nog even aan.

Toch weer goed om op een plek te zijn, waar andere ogen het totaalplaatje bekijken.

Zo is o.a. de gehele sondevoeding naar de dag verplaatst en is mijn misselijkheid nu eindelijk over. Het was een goede afslankmethode, maar niet echt aan te raden. Ik heb tips gekregen voor mijn houding bij het slapen gaan én de complimenten voor mijn algehele houding in dit ziekteproces. Altijd goed om te horen.

We werden goed voorbereid naar huis gestuurd

en binnen 2 uur na thuiskomst, werden alle spullen hier thuis bezorgd en geïnstalleerd. We worden goed begeleid en in de gaten gehouden door telefonisch contact en huisbezoeken. Het is allemaal super geregeld en zo mooi dat dit allemaal kan. En ik wist dat dit een keer zou komen, maar wat valt het me af en toe af. Al het leuke wordt me afgenomen. Zelfs het slapen; dat was nog iets waar ik echt goed in was en waar ik soms echt naar uitkeek. Dat is nu ook weer zo’n ding geworden. Want met al die toeters en bellen, ligt het lang zo lekker niet meer als voorheen.

Maar het lijkt dat je na 3 maanden echt gewend bent

en dat je er dan zelfs naar uitkijkt om die pomp aan te sluiten. Ik moet dus weer even doorzetten en het zal vast weer goed komen. Nu nog even kijken hoe ik deze installatie een beetje leuk kan stylen in onze mooie slaapkamer. Een plantje erop? x

Ze zeggen weleens dat wanneer je een bijna-dood-ervaring hebt, je hele leven aan je voorbij gaat. Dat heb ik altijd een moeilijk iets gevonden. Want: wat zie je dan? Je diploma-uitreiking, trouwdag, geboorte van de kinderen, afscheid van mijn moeder? Of: dat ik 3 was en opgesloten zat toen de wc overstroomde, dat ik zo vaak in het ziekenhuis heb gelegen en het feest van 200 jaar Wervershoof?

Alle herinneringen zijn uiteindelijk belangrijk

Iedere gebeurtenis heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Dus wat zijn dan de belangrijkste momenten uit je leven? Zijn dan de blije en gelukkige momenten waardevoller dan de verdrietige? Ik heb weleens een theorie gehoord, dat iedere herinnering ligt opgeslagen achter een “deurtje” in je hersens. Ik denk van professor Erik Scherder. Soms kun je ergens even niet opkomen: een naam bijvoorbeeld en dan ga je nadenken. Na een tijdje laat je het gaan, want je weet het echt niet, maar in je hoofd blijft die zoektocht bezig naar dat ene deurtje waarachter die naam verscholen zit. Dan kan er – op een moment dat je er niet eens meer aan dacht – ineens het deurtje worden geopend en komt die naam te voorschijn. Kun je nagaan hoeveel deuren je wel niet moet hebben, dan… 🙂 Sommigen zullen altijd gesloten blijven. En anderen zullen regelmatig van het slot moeten. Leuk idee hè?

De laatste tijd heb ik heel veel deurtjes geopend.

Sommigen waren echt al helemaal vastgeroest, maar toch wist ik het open te krijgen en de herinnering weer te beleven. Doordat ik (bijna) geen verantwoordelijkheden meer heb en ook niet anders kan dan rustig blijven zitten en ademen, heb ik heel veel tijd om na te denken. Of eigenlijk eerder: mijn gedachten de vrije loop laten gaan. Ik heb meestal geen radio aan in huis en als iedereen dan weg is, is er volledige rust. Dan kan een woord dat ik lees, een geur die ik ruik of een geluid dat ik hoor ineens een herinnering oproepen. Of ik laat een gesprek nog even door mijn gedachten gaan, wat dan soms ook weer aan iets doet denken.

Soms echt heel onzinnige dingen

Zoals de namen van de honden van tantes waar ik kwam (lekker belangrijk). Maar ook wat ik beleefde met de meiden uit de brugklas. Ik heb ze nooit meer gezien of gesproken, maar het was een hele leuke tijd. Alle namen wist ik weer. Of de “gewone dingen”, uit de tijd dat mijn kinderen klein waren,. De weekkalender waarop te zien was wanneer het een “P-dag” was (pizza, pannenkoek, patat, poffertjes) of een dag waarop we lekker gezond gingen eten. Zoals mijn jongste altijd zei: “groent”. ’s Ochtend werd de knijper op de juiste dag gezet en dan kwam de opmerking: “O, groent”. Daar kon (en kan) ik zo om lachen.

Afgelopen week kreeg ik mijn oude buurmeisje op bezoek. Daar heb ik echt een enorme speelgeschiedenis mee. Tenten bouwen, met poppen of barbies spelen, tijdschriften maken; wij hadden echt enorm veel fantasie en konden uren of dagen bij elkaar vertoeven. De hele week heb ik hier al van genoten, want ik heb weer heel veel achter de deurtjes vandaan getrokken. Zelfs de namen van haar poppen wist ik weer. Wat een heerlijke tijd en wat hebben we ook enorm veel gelachen toen!

Zomaar wat losse herinneringen

die niet mega-belangrijk waren, maar wel heel leuk om weer aan te denken. Zo heb ik dus nog heel veel meer dingen weer opnieuw beleefd. Herinneringen die ik waarschijnlijk niet langs zie komen op; het moment “dat mijn leven aan me voorbij gaat”. Maar toch kan ik het je aanraden. Pak je rust en ga weer eens terug. Er zit zoveel moois verstopt in je hoofd! x

Ik heb altijd zin om een nieuwe dag te beginnen of een nieuwe week, een nieuw jaar. Die lege bladzijde die je weer helemaal kunt invullen. Soms staan er al wat afspraken of verplichtingen vast, maar daaromheen kun je veel zelf bedenken wat je met die tijd wilt doen. En ook al komt daar vervolgens niets van, omdat mijn gezin, werk of anders die extra tijd opslokte, dan is dat niet erg, want: “morgen is er weer een dag” (zoals mijn moeder altijd zei).

Ik heb altijd wel iets bedacht wat ik nog graag wil doen

Dat had ik vroeger al. Een schoolvakantie was altijd te kort. En of het nou om iets creatiefs gaat (vroeger vooral) of iets willen uitzoeken en/of opruimen; ik kan daar zin in hebben en daardoor mijn dag of week met een lach beginnen. Ook iets onbenulligs als een nieuw tafelkleed maakte al dat ik zin had aan de dag dat het nieuwe kleed op tafel kan. Ik heb daar eigenlijk nooit bij stil gestaan, maar wat een heerlijke eigenschap is dat! Het zorgt ervoor dat ik dus heel positief vooruit kijk, want op die manier is er altijd wel iets om naar uit te kijken.

En toch zijn daar langzamerhand scheurtjes in gekomen de laatste tijd

Door Corona zijn heel veel kleine, leuke dingen niet meer te doen. Daar hebben we allemaal mee te maken. Maar langzamerhand zijn er dan steeds minder leuke dingen om naar uit te kijken en dan wordt mijn zicht wazig en m’n hoofd troebel. Want er waren best veel leuke dingen de afgelopen maanden. Ik ben best vaak verwend met een ritje, bezoek, kaartje, bloemetje en 2 van die schattige baby’s die onze familie erbij heeft gekregen. Maar ik miste dat uitzicht op grote plannen of de vrijheid om ergens heen te gaan. Nu doet mijn ziekte daar ook geen goed aan, maar toch…. Alles leek gewoon een heel stuk minder mooi en leuk.

Maar toen kwam vorige week de zon

En de boot kwam uit de schuur en ik trok een nieuwe zomerjurk aan en ging mee op het water. De wind en de zon op mijn gezicht en ik merkte dat de mist optrok. Dit was het! Alsof mijn brandstofmeter ineens omhoog schoot. En ook al moest de boot daarna heel snel weer naar binnen, omdat hij anders in een sneeuwstorm terecht kwam (!!), het begin was weer gemaakt. Het begin van weer een nieuwe positieve tijd.

Het idee dat de bomen weer mooi groen worden,

de eendjes in de sloot, bloemen in de tuin en vooral naar buiten kunnen zonder jas. Want die jas krijg ik zelf niet meer aan dus kan ik ook niet meer naar buiten als ik alleen ben. Ik heb ook de scootmobiel weer gestart en een rondje gedaan. Gisteren ook maar eens mijn haren laten knippen. Dat was echt heel erg nodig en dus ook enorm opgeknapt. De verf neem ik dan mee naar huis, omdat het anders te lang duurt. Dochterlief is hier heel goed in dus succes verzekerd en heerlijk voor mij.

Toen ik vanmorgen werd ingesmeerd met bodylotion en gekleed werd door Buurtzorg, voelde ik mij alsof ik in een Wellness resort verblijf. Zo’n diva met al die persoonlijke bedienden die alles doen als je maar even wijst. Alles wordt voor me gedaan. Ik hoef alleen maar een beetje op en neer te lopen hier in huis, lieve mensen ontvangen en verder op de bank bijkomen van het leven.

Mijn positieve draai heeft vast ook invloed gehad in Den Haag,

want ineens verschijnt er een bericht dat er waarschijnlijk versoepelingen aankomen. Winkels die gewoon open gaan, terrassen waar je weer mag gaan zitten. Wat zal dat heerlijk zijn! Het eerste shopuitje is al in de planning en voorzichtig hebben we het af en toe over een weekje weg. We krijgen weer dingen waar we naar toe kunnen leven en dat doet me goed. Zondag mijn 1e vaccinatie in Groningen halen, dan is dat ook meteen in werking gezet. We gaan ervoor! x

Nog steeds ben ik van binnen
De vrouw die ik altijd was
Die houdt van mooi en netjes
Met hakken en een tas

Nog steeds  ben ik van binnen
Een vriendin die veel om je geeft
Waaraan je alles kwijt kunt
En waar je zoveel mee hebt beleefd

Nog steeds ben ik van binnen
De dochter en zus die graag wat bedenkt
Zodat je met een lach
Aan een familiefeestje denkt

Nog steeds ben ik van binnen
Een moeder die graag wil zorgen
En die haar kinderen wil bijstaan
Bij alle gebeurtenissen van morgen

En nog steeds ben ik zijn vrouw
Van buiten en van binnen
Waarbij we moeten waken
Om niet te veel te zorgen in plaats van te beminnen

Want nog steeds ben ik van binnen
Wie ik altijd ben geweest
Maar mijn lichaam is niet meer van mij
En dat zie je nog het meest

Bewegen gaat steeds anders
En ik spreek een andere taal
Met vervormde woorden
En mijn stem is heel nasaal

En al die vreemde handen
Die mij met lieve zorgen
Helpen met wat niet gaat
In de vroege morgen

En dan zit ik in mijn jurk
Met hakken en bijpassende tas
Zonder make-up en lelijk haar
Ben ik niet meer de vrouw die ik ooit was

Al van jongs af aan, wilde ik moeder worden. Liefst 4 kinderen. Net zoals we dat thuis hadden. Tijdens en vlak na de 1e bevalling, bezwoer ik echter dat er nóóit meer dan 1 kind zou komen! 🙂

Gelukkig zwakte dat gevoel later weer af

en kreeg ik nog 3 gezonde kinderen. Allemaal thuis geboren en wat een enorm geluksgevoel hebben die tijden mij gegeven! De mooiste tijd was wel toen ze nog klein waren en ik ze ’s ochtends één voor één mocht wakker maken. Mijn slapende kinderen die ik rustig wakker kuste, die armpjes om mij heen als ze zich nog heel even omdraaiden. Mijn dochter, die altijd met een grote lach wakker werd en zo de dag begon. Echt onbetaalbaar en een super rijk gevoel, want ik mocht dat iedere dag 4 keer doen!

En natuurlijk was het ook druk

Ze sliepen geen van allen snel door ’s nachts dus bijna 8 jaar lang had ik gebroken nachten. Daarbij kwamen dan de ongelukjes, ziektes en amandelen waardoor je zelfs herkend werd door het verplegend personeel in het ziekenhuis. En dan naar school, spelen, sporten, zwemles, ortho. We hebben altijd in het buitengebied gewoond dus moest ik altijd halen en brengen. Ik was soms net een taxibedrijf! En daarbij natuurlijk altijd vrachten met boodschappen en bergen was. Er is altijd wat te doen.

Ik deed wat ik kon en wat mijn hart me ingaf

Ik heb ze rust, regelmaat en regels gegeven en mijn volste vertrouwen, maar ik heb ze ook wel verwend. Apart koken als ze iets niet lustten, weinig tot geen taken in huis geven, overal heenbrengen, vakanties naar verre landen, mooie kleren, goeie cadeau’s en ik was altijd thuis voor ze. En toch: zijn ze alle 4 heel goed “gelukt”, al zeg ik het zelf. Ik ben zo ontzettend trots op ze. Alle 4 verschillend en toch ook weer niet, maar van alle 4 houd ik super veel. “Mijn hart loopt over”, heb ik vaak gedacht. En de rollen zijn nu omgedraaid. Ze brengen me overal heen, koken 2 verschillende maaltijden voor 6 personen, helpen met de was, doen de boodschappen, gaan mee naar ziekenhuis of dokter. Er wordt gezorgd dat ik er verzorgd uitzie en ik word verwend met Sinterklaas, moederdag of verjaardag. Alsof ik altijd al geweten heb, dat ze later al genoeg moesten doen.

Maar juist het moeder zijn, geeft mij nu het meeste verdriet

En doordat ze inmiddels al zoveel voor mij moeten doen in plaats van andersom, zie ik dat ze het heus wel redden zonder mij. Maar ik wil nog zo graag hun moeder zijn. Hun steun en toeverlaat. De persoon voor ze zijn die ze alles willen vertellen. Degene die ze nog even lekker verwend met wat leuks of lekkers. Liters met tranen zijn er inmiddels al doorheen bij het besef dat ze dingen gaan meemaken zonder dat ik daar getuige van kan zijn of dat ze nog te jong zijn om zonder moeder te leven. En natuurlijk zijn ze allemaal al volwassen, maar toch…

Het is niet anders; we moeten het er mee doen

En voorlopig ben ik er nog. Ik geniet er nog van dat ze allemaal om mij heen wonen. Dat ze me zo goed helpen en dat ze me – door Corona – soms ook wel kunnen wegkijken, want 7 dagen en avonden in de week met je ouders als je jong bent: daar zit je ook niet echt op te wachten. Uiteindelijk lijkt onze situatie anders, maar ook dat went en gaat het leven voor een ieder toch gewoon door. Zo, ik gooi er eerst maar weer eens een was in… 🙂

Met blue monday in zicht, voelt het voor mij alsof het een blue month is. Een beetje een rare tijd. Alsof ik ergens op zit te wachten, maar het komt niet.

De feestdagen waren rustig,

maar wel gezellig. Ook al had ik nu meer het idee dat ik telkens naar etende mensen moest kijken. Mijn 5-gangen diner was zoals iedere dag: in dezelfde kleur, samenstelling en hoeveelheid. En alle gangen hetzelfde. Gelukkig hadden we in totaal 5 “zondagen” en dus heb ik 5 keer een beetje witte wijn gedronken. Dat voelde toch als een feestelijk extraatje naast de sondevoeding.

Verder zouden we 2 januari naar Curacao op vakantie gaan,

met de 2 jongsten. Toen we het eind september boekten, wisten we natuurlijk al dat het waarschijnlijk niet door kon gaan, maar je houdt hoop. Helemaal toen Rutte zei dat Curacao zeker nog als vakantieland bezocht kon worden. Terecht werd onze reis geannuleerd en verschoven we het nog naar eind januari. Een heel klein sprankje hoop dat er dan ineens minder Corona zou zijn. Natuurlijk is ook dat niet zo en ook die boeking is geannuleerd. “Volgend jaar dan maar”, denk je dan. Maar dat is het ‘m nou juist: dat red ik niet. Dit jaar zal al met veel stunt- en vliegwerk gaan. Als ik dan nog weer een jaar verder ben, lukt me dat zéker niet meer. En we zouden met z”n vieren gaan. Dat vond ik ook zo ontzettend leuk. Vanaf maart begint hier het seizoen weer in bloemkool- en broccoliland, dus dat wordt ‘m ook niet. Wat keek ik er stiekem toch naar uit! En wat viel het me dus uiteindelijk af! Als een verwend nest dat zeurt om een luxe-probleem. Ik weet het…

Daarbij ben ik gestopt met mijn werk

en dus voel ik me ook een beetje verloren en nutteloos iedere dag. Geen belangrijke appjes, mailtjes of opdrachten meer. Ik had me wel bedacht op de 2e dag, dat ik het “met vervroegd pensioen” zou noemen. Dat klinkt wat leuker. En dus kom ik wat later uit bed, want dat doen pensionado’s. Dan een krantje, koffie, puzzeltje en dan in de lift naar boven om aan te kleden. Dan schiet de ochtend al lekker op. En omdat het allemaal niet zo meewerkt, zijn er nog weinig dingen die ik doe op een dag. Dan lijkt de ene dag als 2 druppels water op de andere dag. En dan begin je jezelf langzamerhand op te sluiten in je eigen kleine wereld. En de activiteiten die ze me hier thuis dan voorstellen, wijs ik 1 voor 1 af: “Nee, dat lukt me niet met die trillende vingers”, “Nee, dat doe ik niet, want dat houd ik toch niet lang vol”.

Alleen tv-kijken wil goed lukken.

De ene na de andere serie kijk ik ’s middags als ik aan de voeding zit. En ik snap wel waarom ik dat zo leuk vind: ik zit dan in een andere wereld. Meeleven met de mensen die ik op het scherm zie en deel uitmaken van die wereld, zonder belemmeringen. Je voelt dan even niet wat je hebt, want je zit met je hoofd heel ergens anders. Maar het is natuurlijk niet de oplossing!

Vandaag heb ik de laatste aflevering van New Amsterdam gezien

en ik begin geen nieuwe serie meer. Op Blue monday begin ik aan een nieuwe aflevering in mijn eigen leven. Dagen vullen met dingen die ik nog wel kan doen, meer dingen met een tijdslimiet doen en wanneer ik helemaal niks weet te doen, dan zet ik een berichtje in de app-groep die we ook hiervoor hadden aangemaakt. Want daar is altijd iemand te vinden die even wat met mij wil ondernemen. Ik hoop zo echt dat er weer een opleving komt die me een beter gevoel geeft. Geen blue monday, maar beautiful monday! x

Het is voor een ander misschien niet voor te stellen – en al helemaal niet tijdens deze lockdown vlak voor kerstmis – , maar ik ben ontzettend dankbaar.

Het begon al met sinterklaasavond

Een prachtige avond met ons gezin. Mooie cadeaus, geweldige rijmen en vooral heel gezellig en leuk. Zelf uitgekozen cadeaus, een robot stofzuiger waar ze het liefst de hond op zien zitten en een prachtige brief van mijn zoon. Zó ontzettend waardevol! En wat waren (en zijn!) Maarten en ik dan trots op ons gezin. “8 meter geluk op de bank”, zei hij zo mooi.

Dan de dagen er na

waarin een ieder weer zijn taak heeft in het huishouden. De jongens die dan 2 verschillende maaltijden koken voor het hele gezin, omdat de ene dit niet lust en de andere liever dat eet. En dan soms een heerlijke voorafje presenteren of van alles wat we in voorraad hebben weer een volwaardige maaltijd neerzetten. En of ze nu voor 4, 6 of 8 personen moeten koken: ze doen het gewoon! Ook voor het halen van boodschappen hoef ik bijna geen briefje meer te maken. Alles wordt geregeld en is voor elkaar.

En dan deze week wel een hele grote dankbare dag

Ik heb onlangs besloten dat ik per 1 januari stop met het personeelswerk voor De Dars, De Bloesem en Fitnessclub Nederland. Het is helaas niet langer vol te houden voor mij. Dat heeft al heel veel tranen gekost, maar het is niet anders. En zo kreeg ik dus dinsdag uit handen van Inge – namens alle collega’s – alvast prachtige bloemen, cadeaubonnen en een film. In die film werd ik door alle teamleiders, ex-collega’s en kantoorcollega’s, bedankt en overladen met mooie worden. En wat ben je dan dankbaar! Dat je met zoveel lieve mensen hebt samengewerkt en dat we met z’n allen toch echt wel een superteam waren. Mijn plaats wordt nu ingenomen door een andere topper dus ik kan met een gerust hart gaan. En natuurlijk blijf ik voorlopig nog heel lang bereikbaar, want dan hoef ik het niet helemaal los te laten en kan ik af en toe nog nuttig zijn.

Dan ben je dus dankbaar

omdat ik de kans heb gehad om iets te betekenen voor dat mooie bedrijf. Geweldige mensen heb leren kennen die mij dingen leerden en ik hen. Omdat ik mijn vroegste wens heb zien uitkomen: moeder worden van 4 kinderen. En als je daar heel veel liefde en eten instopt, krijg je 8 meter geluk. En ook al is het moeilijk dat ik nu weer wat heb moeten opgeven; gelukkig overwint weer het positieve. Ik heb een “dankbaarheidsdagboek” aangeschaft en kan er iedere dag iets moois inschrijven. Dankbaar voor mijn Maarten, die er zo voor mij is. Voor al die lieve familie en vrienden die me zo steunen en er altijd voor me zijn als ik het nodig heb. Voor al die mooie kaarten die ik nu weer binnen krijg voor de feestdagen met de mooiste teksten. Dankbaar voor iedereen die dit leest en kracht weet te halen uit mijn woorden.

Helaas geen kerstkaarten van ons dit jaar, maar wel voor jullie allemaal de wens dat de feestdagen in dankbaarheid verlopen, met de mensen die je lief zijn en die wél mogen komen en dat we in 2021 een geweldig jaar beleven en het hele Coronaleed kunnen afsluiten. x

Ik ben er niet altijd zo goed in, in geduld. Als ik ergens aan begin, wil ik wel heel graag zo snel mogelijk resultaat zien. Dat is natuurlijk niet altijd mogelijk. Een goed voorbeeld is de Nuedexta; het medicijn waar ik aan begonnen ben.

Ik zou nog tot de 6 weken doorgaan en dan stoppen,

want ik merkte nauwelijks verschil. Maar toen de 6 weken bijna om waren, merkten we toch wel resultaat. Steeds vaker was ik beter verstaanbaar en dus ging ik door. En wat ben ik daar blij om! Natuurlijk praat ik niet als vanouds en zijn sommige letters gewoon echt niet uit te spreken voor me, maar ik kan langere zinnen maken en iets meer vertellen en dan kunnen ze het ook nog verstaan! Dat is echt pure winst en ik geniet er iedere dag van, want je weet nooit wanneer het weer over is. Het was goed dat mijn revalidatiearts die 6 weken aanraadde en dat ik mijn geduld wist te bewaren.

Maar zo geduldig ben ik dus niet altijd

Als ik vroeger stof had gehaald om iets te naaien voor mijzelf, dan moest dat dezelfde dag nog af, want ik wilde het de volgende dag aan. Dat had ik trouwens echt van mijn moeder, want die kon soms ook tot middernacht achter die naaimachine zitten en dan hing het ’s ochtends klaar voor je aan de hanger! En netjes hè? – Die gave had ik dan weer niet zo erg…

Ook bij de kinderen was ik niet altijd het geduldige voorbeeld

Veters leren strikken, leren fietsen of topografie overhoren, waren dan ook echt de taken voor Maarten. Hoe ongeduldig hij ook is met alles, met die taken bleef hij rustig een hele tijd oefenen. Ik dacht na 3 keer: “Kun je het nou nog niet?”. Ze kregen ook altijd spelletjes die niet te lang duurden, want ik moest die altijd met ze spelen. Maar wanneer ze dan weer een bouwdoos van Lego, K’Nex of Playmobil kregen, dan zat ik daar heel geduldig uren met ze te bouwen. Het moest dan wel diezelfde dag nog af hè? 🙂

En nu ik deze ziekte heb, moet ik wel geduldig zijn

Even snel wat doen, lukt me niet altijd meer. Al krijg je het er natuurlijk nooit helemaal uit. Wanneer ik met de traplift ga, gaat hij me ook veel te langzaam. Ik stap al af voordat hij aan het einde is en houd al staande het knopje ingedrukt om hem het laatste stukje te laten afleggen en bij te draaien. Ik ga dat bedrijf nog bellen om hem sneller te laten gaan, als dat kan. En alles gaat natuurlijk langzamer dan ik zou willen (behalve het ziekteproces). Aankleden, douchen, was opvouwen. Het zijn echt grote activiteiten geworden, waar ik veel tijd in moet steken, want het duurt veel langer. Telkens weer even op adem komen en dan weer verder. Dan moet je echt geduld hebben!

En gelukkig lukt me dat ook steeds meer

Ook al was ik al nooit ongeduldig in het verkeer of tijdens het wachten in een rij voor de kassa. En uiteindelijk is er voor iedereen op de rem getrapt van ons snelle leven. Alles wat we “even” deden, kan nu niet of met allerlei regels er om heen. We moeten ons allemaal resetten, anders leven en geduldig zijn. We gaan heel hard hopen dat ons geduld wordt beloond. x

Ik vroeg in mijn app-groep of iemand een onderwerp wist waarover ik mijn blog kon schrijven. Ik had namelijk even geen idee. Mijn verhalen zijn nooit zomaar een opsomming van activiteiten die ik heb gedaan of beleefd. En er kwamen wat voorbeelden, waarvan ik sommigen later ga gebruiken. Maar 2 raakten me meteen en zetten me aan het denken. Eén vriendin zei: “Vraag jezelf af hoe het komt dat je geen inspiratie hebt.” Een andere vriendin zei: “Mensen zeuren over de beperkingen die de corona met zich meebrengt, maar jij hebt altijd beperkingen. Laat iedereen bewust worden van de vrijheid die je normaal gesproken geniet.”

Ik realiseer me dan, dat ook ík in een soort lockdown zit

Hiervoor komen echter nooit versoepelingen of een algehele opheffing. Ik zal met steeds meer “maatregelen” te maken hebben, die mij mijn vrijheid zullen ontnemen en mij in een volledige lockdown laten gaan. En dat terwijl je gewoon bij je volle verstand bent. Het is eigenlijk ongehoord. Maar het ligt niet in mijn karakter om te bedenken dat ik het daardoor slechter heb dan een ander. Ieder huisje heeft zijn kruisje. En alle leed is verdrietig en oneerlijk. Daarbij moet ook ik bewust zijn van de vrijheden die ik nu nog heb, het moois dat ik nu nog zie en meemaak en het geluk dat ik voel op een mooi moment. Dus met een vinger wijzen naar een ander, is ook een stuk zelfreflectie.

En daarmee kom ik ook bij de 1e suggestie

“Vraag jezelf af hoe het komt dat je geen inspiratie hebt.” Even bij mijzelf naar binnen kijken: Ik heb mijzelf al een beetje in een lockdown-positie gezet. Dat komt voor een groot gedeelte door de ziekte, maar is ook het product van mijn gedachten. Ik begin mij steeds meer neer te leggen bij het feit dat het niet beter wordt. En doordat ik steeds minder kan doen op een dag, sluipen de dagen voorbij en zit ik in de wachtkamer tot er weer iets bijkomt dat ik niet meer kan. Gelukkig is er regelmatig iemand die mij meeneemt voor een wandeling of een uitje, of zet mijn dochter mij aan tot samen puzzelen, want anders ben ik eigenlijk veranderd in een soort “saaie muts”. En natuurlijk helpt het niet, dat je niet overal heen kan gaan en ben ik beperkt in van alles, maar er zijn gerust genoeg dingen die nog wél kunnen.

Dan zit ik dus toch met heel veel anderen in hetzelfde schuitje

Piepen en klagen over restricties en ondertussen niets ondernemen. Denken in moeilijkheden in plaats van mogelijkheden. En daar zit dus die sleutel naar een stukje vrijheid. Bedenk wat mogelijk is zoals je er nu voor staat en wat nu wél kan. Maak een lijstje met wat je nog graag wilt doen, leren, zien of maken en kijk of daar dingen tussen staan die vandaag al mogelijk zijn. Ik zelf ben alvast begonnen door mijn gedachten te ordenen bij het schrijven van dit blog. Straks even lekker naar buiten en genieten van het rennen van mijn hond in de zon. Dat mag allemaal! x